تحقیق زندگی، آثار طنز و فیلم های کمدی وودی آلن

تحقیق دانلودی بررسی زندگی و آثار طنز و فیلم های کمدی وودی آلن

بخشهایی از متن تحقیق

دریافتن اینکه یک شوخی خنده دار است یا نیست کار ساده ایست. یا به آن می خندید یا نمی خندید. این یک واکنشی آنی ست. شوخی ها می توانند چیزهای زیادی را درباره آدمهایی که آنها را تعریف می کنند و همین طور آدمهایی که به آنها می خندند آشکار کنند. به نظر فروید شوخی مثل رویاست. زیرا بیانگر عناصر نادلپذیری است که معمولآً از ورودشان به خود آگاهی آدمها دوری می کند. به ندرت پیش می آید که یک بازیگر کمدی از سد لودگی گذر کند و به دلیل احساسی که در شوخی اش نهفته است شناخته شود. می توان شخصیت دلقک در نمایشنامه شاه لیر را مثال زد که حقیقت را در قالب شوخی به زبان می آورد. هیچ کسی کمدینها را جدی نمی گیرد. در موارد نادری که کمدینها نقشی با احساس وجدی را ایفا می کنند اغلب بسیار خوب ظاهر می شوند، چون مهارت و حس زمان بندی آنها چنان خوب است که حتی در یک درام هم بخوبی یک اثر کمدی نتیجه می دهد. مثل جری لوئیس در فیلم سلطان کمدی (مارتین اسکورسیزی) ایده های یک شوخی بیش از آنکه تلویحی باشند صریح و بی پرده اند. یک شوخی گذشته از اینکه با چه دشواری و مهارتی ساخته شده، باید خودانگیخته بنظر برسد. پس در این مجموعه تضادها، کمدی را باید یک درام آراسته شده پنداشت. بازیگر کمدی میزان جدیت اندیشه هایش را پنهان نگه می دارد.

کمدی حالت ستیزه جویانه ندارد. زیرا موقعیتی را در هم می ریزد و سبب رهایی از تنش می شود. امام درام در سوی دیگر، ستیزه جویانه است زیرا بر مشکلات متمرکز می شود و تنش ایجاد می کند.

در مورد وودی آلن این مایه مسرت است که او کمدینی است با اندیشه هایی جدی و در همان حال که تنش می آفریند. ما را به خنده نیز وا می دارد.

آلن استیوارت کانیگزبرگ در اول دسامبر 1935 در برو کلین آمریکا به دنیا آمد: جایی که در نزدیکی آن 25 سالن سینما وجود داشت. او در 3 سالگی اولین فیلم زندگی اش را دید: سفید برفی و هفت کوتوله و چنان مسحور شده بود که به سوی پرده دوید تا آن را لمس کند. در 5 سالگی یک سینما روی حرفه ای شد. در تابستانها اگر پول داشت هر روز به سینما می رفت. در زمستانها شنبه ها و یکشنبه ها قطعی بود، و گاه جمعه شبها نیز به تماشای فیلم می رفت. او هر نوع فیلمی را با ولع می بلعید: کمدیهای احساسی پرستن استرجس - کمدیهای شلوغ برادران مارکس و چارلی چاپلین، فیلمهای راز آلود جنایی با بازی همفری بوگارت و جیمز کاگنی و غیره ...

آلن در دوره فیلم بینی در سینماهای محلی، عمیقاً تحت تاثیر تضاد موجود میان خشونت دنیای واقعی جاری در خیابانهای بروکلین و رویای به تصویر درآمده در سینما قرار گرفت. تجربه آلن از فقر کاملاً حقیقی بود- پدر و مادرش مدام بر سر پول دعوا می کردند. همچنین در کودکی برای اولین بار با مقوله مرگ روبرو شد. هنگامی که 3 سال داشت و در تختش خوابیده بود پرستاری چنان محکم قنداقش کرد که داشت خفه می شد. او به آلن گفته بود می تواند خفه اش کند و او را در سطل آشغال بگذارد بطوری که هیچ کسی متوجه نشود. آلن از آن زمان از فضاهای بسته و تاریک هراس داشت. او هرگز در آسانسور و تونلهای طولانی قدم نمی گذاشت.

تبهکار های خرده پا (2000)

ری وینکلر کلاهبرداری قدیمی که بخاطر سرقتی ناشیانه از بانک دو سال را در زندان گذرانده به همراه همسرش فرنچی به سختی روزگار می گذراند. ناگهان یک روز فکر بکری به ذهن ری می رسد: روشی مطمئن برای سرقت از بانک به کم سه دوستش تامی، دنی و بنی. اما فرنچی معتقد است که همدستهای شوهرش از هوش بهره ای ندارند و اصلاً به درد چنین نقشه ای نمی خورند. ری تصمیم می گیرد به کمک دوستانش مغازه ای در کنار بانک اجاره و در آن شیرینی فروشی دایر کند تا زیر پوشش آن بتواند به دورن بانک رسوخ کند. مغازه را اجاره و کارشان را شروع می کنند، اما مشکلاتی پیش می آید. اول از همه در حین خفاری به لوله اصلی آب شهری بر می خورند. دوم آنکه ری در خواندن نقشه ساختمان بانک مشکل پیدا می کند و از همه مهمتر. شیرینی های مغازه با استقبال مواجه می شود و مغازه مرکز توجه رسانه های گروهی می شود. نقشه سرقت ناکام می ماند. اما در مدت یک سال از طریق شیرینی فروشی پولدار می شوند. یک کارشناس هنری انگلیسی بنام دیوید وارد زندگی آنها می شود . فرنچ، او را که آدمی با نزاکت است استخدام می کند تا به آنها فرهنگ یاد بدهد. دیوید فرصت را مغتنم می شمرد و فرنچی را که نسبت به ری کم اعتنا شده با خود به گالریهای هنری، مراسم خیریه و رستوران شیک می برد. از طرفی ری، دلخوشی اش را در معاشرت بامی، دختر خاله فرنچی، پیدا می کند.

وودی آلن مدتهاست سینماروها را در حسرت تماشای فیلمی بیاد ماندنی باقی گذاشته و این فیلم از این قاعده مستثنی نیست. فیلمهای اخیر او نه بد بوده اند و نه غیر قابل تماشا، اما درخشان هم نبوده اند. این اولین فیلم به تهیه کنندگی دریم ورکس و آخرین فیلم او با بودجه ژان دومانیان است که سابقه همکاری اش با این فیلمساز به سال 1994 بر می گردد. این بار تهیه کننده سنت شکنی کرده و فیلم آلن را بجای پاییز در بهار روی پرده برده است. در حقیقت حلقه اول فیلم، کمدی درخشانی است اما متاسفانه آلن نمی تواند این شور و طنز را تا پایان حفظ کند و در نتیجه فیلم در ادامه راه از این شاخه به آن شاخه می پرد، ولی در پایان باز قدرت خود را باز می یابد تا پایانی دلنشین داشته باشد. بخش اول فیلم به حماقتهای ری و دوستان خلافکارش می پردازد. از جمله بنی که از راه آتش زدن ساختمانها بچه هایش را به کالج فرستاد. ودنی که تونل زنی است که کلاه معدنش را به سبک کلاه بیس بال وارونه بر سر می گذارد و در نتیجه نور، پشت سرش را روشن می کند. بازیگران فیلم چند انتخاب همیشگی وودی آلن هستند. راپاپورت شاید بازیگر بزرگی نباشد اما برای نقش دنی تهی مغز بهترین انتخاب بوده است. از سوی دیگر اولمن بیش از آنکه سرگرم کننده باشد ناراحت کننده است.

هیوگرانت که اواسط فیلم ظاهر می شود نقش هنرمندی مودب اما شیاد را بازی می کند ولی باز ی اش سرد و بی روح است و صحنه های مشترک او با اولمن که بخش زیادی از زمان فیلم را در بر می گیرد خسته کننده است. الیان می فیلمنامه نویس در یکی از معدود بازیهایش نقش می فراموشکار را بازی می کند که یکی از شخصیتهای جالب و سرگرم کننده فیلم است. سپس نوبت به خود وودی آلن می رسد که مثل همیشه نقش آدمی روان منش را بازی می کند، هر چند که این بار به نظر می رسد صحنه هایی از زندگی خودش را بنمایش گذاشته است. تبهکاران خرده پا در بهترین لحظه ها تماشاگر را به قهقهه می اندازد. بخشهایی از فیلم، آدم را بیاد آثار کلاسیک و بزرگ وودی آلن می اندازد. متاسفانه آلن نمی تواند این قسمتها را تداوم بخشد و کار به جایی می کشد که انگار می خواهد لودگی را به تماشاچی تحمیل کند. بخش میانی فیلم که به تمایل فرنچی نسبت به با کلاس شدن می پردازد ضعیف و راکداست. این بخش تقریباً 45 دقیقه ای که حدوداً نیمی از زمان فیلم را در بر می گیرد در جهت پیشبرد داستان یا خلق کمدی، تأثیر گذار نیست. فیلم در 15 دقیقه پایانی با یک جهش به خود می آید، اما تا آن موقع بسیاری از تماشاچیان از کسالت در صندلیهایشان وول می خورند. برخی می گویند وودی آلن همیشه یکجور فیلم می سازد، که این سخن چندان منصفانه نیست. آلن خودش را بین دو تا از بامزه ترین زنان آمریکایی جای داده است یکی تریسی اولمن که خیلی کم فیلم بازی می کند و دیگری الیان مِی که او هم بندرت در فیلمی بازی کرده است. دیالوگهای بازیگران نقش دوم چنان هوشمندانه و ظریف نوشته شده که کمتر در فیلمهای کمدی مشاهده شده است. کاش می شد با قاطعیت بیشتری، تماشای فیلم را توصیه کرد، ولی واقعیت اینست که این اثر مدخل مناسبی برای ورود به دنیای کارگردانش نیست و در مزر آثار معمولی و کم اهمیت او قرار می گیرد. آلن در این فیلم سطوح مختلف جامعه و روابط میان طبقات را به تصویر می کشد...